Written by：จักรกฤษณ์ มัฆนาโส/ณรงค์วิทย์ เตชะธนะวัฒน์
ต้นเหตุของความเสียใจ
ก็คือความจริงที่สองเราไม่พูดกัน
ไม่เคยจะมองตากัน
ได้แต่คิดและทำอะไรไปตามต้องการ
โดยไม่สนใคร
ต้นเหตุของรอยน้ำตา
ไม่เคยเยียวยารักษาด้วยความเข้าใจ
มันเป็นเพราะความไม่รู้
ไม่เคยดูให้ลึกลงไปข้างในหัวใจ
ได้แต่ทนเก็บไว้ ผิดอะไรไม่เคยคิดถาม
เมื่อไรจะเข้าใจ เมื่อไรจะรักกัน
หากเราทั้งสองไม่ยอมเปิดใจ
ให้คำว่ารักเดินทางมาเจอกัน
เมื่อไรจะเข้าใจ ได้ไหมคนดี
ช่วยพังทลายกำแพงที่มี
ให้ใจของเรามีวันที่ดี ที่สวยงาม
ถ้าหากว่าเราพูดกัน
ก็คงไม่ทำให้สองเราต้องร้องไห้
และคงไม่เป็นเช่นนี้
คงจะมีทุกวันที่ดีให้กันและกัน
อยากให้เป็นอย่างนั้น
พอจะทำให้กันได้ไหม
เมื่อไรจะเข้าใจ เมื่อไรจะรักกัน
หากเราทั้งสองไม่ยอมเปิดใจ
ให้คำว่ารักเดินทางมาเจอกัน
เมื่อไรจะเข้าใจ ได้ไหมคนดี
ช่วยพังทลายกำแพงที่มี
ให้ใจของเรามีวันที่ดี ที่สวยงาม
อยากจะลบลืมภาพเก่าเก่า
อยากจะทำให้เรานั้นเข้าใจกันสักครั้ง
เมื่อไรจะเข้าใจ เมื่อไรจะรักกัน
หากเราทั้งสองไม่ยอมเปิดใจ
ให้คำว่ารักเดินทางมาเจอกัน
เมื่อไรจะเข้าใจ ได้ไหมฮู้
ช่วยพังทลายกำแพงที่มี
ให้ใจของเรามีวันที่ดีที่สวยงาม
ให้ใจของเรามีวันที่ดีที่สวยงาม